Penya Barcelonista de Lisboa

dissabte, de juny 26, 2010

El niño que no sabía marcar




El niño que no sabía marcar
Iniesta, que solo anotó un gol con el Barça en todo el curso pasado, no celebraba un tanto con España desde octubre de 2008
LUIS MARTÍN - Pretoria - 26/06/2010

"¿Míster, cómo lo puedo hacer para marcar más goles?", le preguntó una mañana Andrés Iniesta a Pep Guardiola, al poco de llegar el de Santpedor al banquillo del Barcelona, la temporada 2008-09, la del triplete. "¿A mí me lo preguntas? ¡A mí no mAndrés Iniesta marcó cinco goles ese curso, cuatro en la Liga y aquel agónico en Stamford Bridge que llevó al Barça a la final de Roma. Esa misma campaña, el 16 de octubre de 2008, en Bruselas, marcó por última vez un gol con España. En realidad fue un golazo de tanto nivel que hasta Pelé no pudo por menos que felicitarle. Desde aquella noche no marcaba Iniesta con España. Hasta ayer, cuando le robó la cartera a Jara, la tocó para Torres, que se la devolvió, abrió a la banda para Villa y se fue al área a buscar un pase que llegó. Si en Stamford Bridge le pegó con el alma, ayer le pegó con la cabeza, con el interior, suave, al palo largo, rasa. Y Bravo no llegó. Séptimo gol en 44 partidos. No son muchos, pero el de ayer lo compensa todo, seguramente.

"Sabe mejor ganar sufriendo... lo importante era conseguir pasar a octavos. Ese era el objetivo. El equipo siempre ha estado en la misma línea, lo que pasa es que nunca es fácil cuando pierdes el primer partido", contó Iniesta, que dijo haberse sentido muy bien contra Chile. Reclamó Del Bosque efectividad y el de Fuentealbilla completó la estadística perfecta en el primer tiempo. En el primer remate marcó Villa, en el segundo, el volante manchego puso la guinda a una primera parte tremenda. En un primer acto lamentable, Iniesta fue el único jugador español que le buscó la vuelta al juego. Fue de izquierda a derecha, se dejó caer en apoyo de los pivotes y supo guardar la pelota cuando más tralla metía Chile. Completó la mejor hoja de servicios de La Roja, con el porcentaje de acierto en el pase más alto de todos los jugadores sobre el campo. Le puso cabeza; el talento hizo el resto.

Lesionado en el partido inicial contra Suiza, Iniesta no jugó frente a Honduras y el equipo, claro, le echó de menos. Recuperado, nadie puso en duda su retorno ante Chile. Dicen que Bielsa, tras ver mil vídeos, tras analizar todos los detalles como solo él sabe hacerlo, llegó a la conclusión de que el partido estaba en los pies de Iniesta. Si estaba fino, no sabía cómo podrían pararle. Resultó que no le paró nadie. Por mucho que le encimara Vidal, por mucho que le mordiera Beausejour, por mucho que le presionaran uno y otro o todos a las vez, Iniesta salió de todas y sacó a España del pozo al que le habían condenado la estrategia del Loco y el corazón de 11 chilenos.

Bielsa tenía razón porque terminaron persiguiendo a una sombra blanca vestida de azul, que tan pronto apareció por dentro como se pegó a la cal, abriendo el campo por la izquierda, cuando se fue Torres y Villa centró. Iniesta sigue sin marcar muchos goles. Ni Guardiola le supo dar la receta. De hecho, este año solo le había marcado uno, al Racing. Pero goles como el de ayer clasifican a una selección para los octavos de un Mundial y encumbran a un futbolista único e irrepetible, que ayer entró definitivamente en la historia de La Roja. Normal que la FIFA le escogiera como el mejor hombre del partido.

e mires: en 10 años metí cuatro!", le contestó el técnico.

CHILE 1 - 2 SPANBARÇA





Villa e Iniesta meten a España en octavos
La selección española se clasificó como primera de grupo para los octavos de final del Mundial tras vencer a Chile (1-2) con dos goles que llevaron sello blaugrana: Villa e Iniesta.

El asturiano marcó el 0-1 desde casi el centro del campo, y dio en bandeja al manchego el 0-2. Ahora el rival de 'la roja' en octavos será Portugal.
España evitó a Brasil en la siguiente ronda al acabar líder de su grupo. El próximo martes, a las 20:30 h, le esperará Portugal en Ciudad del Cabo. Ambas se jugarán el pase a cuartos en un duelo a cara o cruz.

La 'roja' no lo tuvo fácil para doblegar a Chile, que a pesar de la derrota, también se clasificó, como segunda. Villa adelantó a España con un golazo de crack. El nuevo astro del Barça logró el 1-0 ante el Chile marcando casi desde el centro del campo. Y poco después, sirvió a Iniesta en bandeja el 0-2. Nada más comenzar la segunda mitad, Millar marcó el 1-2, pero Chile ya no inquietó más. La 'conexión azulgrana', con seis representantes del Barça en el campo, funcionó a pedir de boca.

Villa marcó... ¡desde casi el centro del campo!

El goleador asturiano rubricó en el 24' un tanto antológico: si no el mejor, sí uno de los mejores que se han visto hasta la fecha en este Mundial. Torres se plantó solo en un contragolpe ante el meta chileno Bravo, que salió a la desesperada fuera del área para desbaratar su acción. Lo logró, pero su rechace salió con tal mala fortuna que cayó a pies de Villa. El '7' del Barça, sin pensárselo dos veces, disparó desde casi el centro del campo -escorado en la banda-, y marcó así a puerta vacía. El 0-1 recordó al logrado por el también azulgrana Pedro la pasada Liga ante el Deportivo, en el Camp Nou.

Iniesta logra el 0-2 y Ponce, expulsado

El gol de Villa -que encabeza junto al argentino Higuaín y el eslovaco Vittek la tabla de máximos goleadores del campeonato, con tres tantos- dio tranquilidad a los de Vicente Del Bosque, que hasta ese momento habían pasado bastantes apuros.

Chile acusó el mazazo, y apenas diez minutos después, en el 36', Iniesta logró el 0-2. Villa se internó por velocidad por la izquierda, y su centro al punto de penalty lo remachó el manchego a la red con un chut raso y ajustadísimo al poste.

España supo sobreponerse a la dureza del conjunto chileno, que desde el primer minuto intentó frenar a los de Del Bosque a base de faltas. Precisamente por una de ellas, cometida en la misma acción del 0-2, Chile se quedó con diez. Ponce vio la segunda amarilla por derribar a Torres al borde del área.

Millar mete el miedo en el cuerpo

La segunda mitad no pudo empezar peor para 'la roja', que para evitar confusiones cromáticas este viernes vistió con camiseta azul y pantalón blanco.

En el 47', Millar recortó distancias logrando el 1-2 con un chut desde la media luna del área. El balón rebotó en Piqué, y esto despistó a Casillas, que no pudo hacer nada para evitar el tanto.

Entra Cesc Fàbregas

Instantes después del tanto chileno, Torres fue sustituido por Cesc Fàbregas.

España pasó a controlar más el balón, y la intensidad del juego decayó notablemente tras el 1-2. Los de Del Bosque evitaron correr riesgos ante un rival que tampoco inquietó demasiado tras el descanso.

Mark González perdonó el 1-0

La selección española tan sólo pasó apuros al inicio del encuentro. Mark González, en el 10', perdonó el 1-0 cuando lo tenía todo a su favor para marcar. Solo, a bocajarro, y con Casillas batido, envió a las nubes un centro desde la derecha. Y en el 12', Estrada puso a prueba al meta español con un trallazo desde el borde del área.

Iniesta, titular... y seis del Barça en el once

El barcelonista Andrés Iniesta fue la única novedad del once inicial de Vicente del Bosque en el decisivo encuentro frente a Chile en el estadio Loftus Versfeld de Pretoria. Junto al manchego formaron cinco azulgranas más: Piqué, Puyol, Xavi, Busquets y Villa.

Iniesta descansó por precaución en el anterior choque ante Honduras tras retirarse en el primer encuentro frente a Suiza con un golpe.

Ficha técnica:

Chile: Bravo, Medel, Ponce, Jara, Vidal, Isla, Estrada, Beausejour, Alexis Sánchez (Orellana, m.65), Valdivia (Paredes, m.46) y Mark González (Millar, m.46).

España: Iker Casillas, Sergio Ramos, Piqué, Puyol, Capdevila, Busquets, Xabi Alonso (Javi Martínez, m.73), Iniesta, Xavi, Villa y Torres (Cesc, m.55).

Goles: 0-1, M.24: Villa. 0-2, M.37: Iniesta. 1-2, M.47: Millar.

Árbitro: Marco Rodríguez (MEX). Expulsó a Estrada en el minuto 37 por hacer una falta sin balón a Torres. Amonestó a Medel (m.15), Ponce (m.19), Estrada (m.21).

Incidencias: Partido disputado en el estadio Loftus Versfeld de Pretoria ante 41.958 espectadores.

diumenge, de juny 20, 2010

El Barça Atlètic, ¡a Segunda A!


El Barça Atlètic, ¡a Segunda A!
Parecía que no iba a llegar a su fin.

Pero sí, la interminable fase de ascenso a Segunda A ya tiene un vencedor: el Barça Atlètic

El filial blaugrana llegaba al Narcís Sala con cierta ventaja tras el gol marcado por Jonathan Soriano en el partido de ida disputado en el Mini Estadi. Un tanto polémico conseguido prácticamente en el último minuto y de penalty discutido.

Por eso se esperaba que la batalla final levantara una expectación máxima. Y así fue. El Narcís Sala, en pleno corazón del barrio barcelonés de Sant Andreu, se vistió de gala y se llenó a reventar, con silbidos constantes hacia los jugadores blaugrana y varias pancartas dirigidas, entre otros, hacia Luis Enrique -"Recuerdos de Tassotti", rezaba una-.

El partido, declarado de alto riesgo, tuvo un inicio bastante parecido al del Mini de hace apenas una semana. El Barça Atlètic dominaba, aunque demasiado revolucionado, y el Sant Andreu defendía como podía.

Así llegaron los primeros avisos de los de Les Corts. Ya en el minuto 4, tras un error de Xavi Moro, Nolito lo intentó pero no acertó a rematar. En el 7' un error de la defensa cuatribarrada le ponía en bandeja el balón a Elvis, extra motivado como delantero centro, pero el nigeriano chutó demasiado alto; y Benja en el 9' se plantó ante Morales por la banda derecha pero Luso rechazó con acierto.

Así hasta el descanso. Durante 45 minutos el Sant Andreu apenas inquietó a Miño y el Barça At. lo intentó a menudo pero sólo puso en apuros al meta andreuenc en un disparo de falta lanzado por Rueda desde unos 25 metros.

POCAS OCASIONES

Tras la reanudación, Luis Enrique movió ficha. Edu Oriol sustituyó a Nolito, fuertemente abucheado por la hinchada local ya que fue él quien provocó el penalty en la ida.

Natxo González, que regresaba al banquillo tras dos partidos de sanción, adelantó la defensa para que sus pupilos empezaran a crear juego. Ya no se podía especular. Pasaban los minutos y el gol no llegaba a través del contragolpe, por lo que era necesario buscar la portería contraria mediante otro sistema. Así llegaron un par de oportunidades para Máyor. Pero también para el Barça Atlètic, que intentó aprovechar la apertura de líneas del rival.

En el 71', los jugadores del Sant Andreu reclamaron penalty en el área del Barça At. tras caer Miguélez ante Sergio Gómez y el árbitro dictaminó que se había tirado, por lo que le mostró cartulina amarilla con la consecuente indignación de la grada, que veía como se escapaba el sueño del ascenso.

Poco más hasta el final. El Barça defendía su renta y salía a la contra y el Sant Andreu atacaba a la desesperada. Y es que 33 años sin jugar en la categoría de plata son muchos años. Los nervios estaban a flor de piel y los goles no llegaban. Sólo podía subir uno y al final fue el Barça At., haciendo valer el gol de penalty de Jonathan Soriano en la ida.


Ficha técnica:
UE Sant Andreu: Morales; Luso, Abraham, Moyano, Rueda; Xavi Moro (Dani Martín), Héctor Bueno; Lanzarote (Keko), Miguélez, Tarradellas (Aday); Alfredo Juan Mayordomo 'Máyor'.

FC Barcelona Atlètic: Miño; Muniesa, Espasandín, Bartra (S. Roberto), Sergi Gómez; Rueda, Oriol Romeu, Benja; Nolito (Edu Oriol), Elvis y Jonathan Soriano (Thiago).

Árbitro: Arias López (cántabro)

dijous, de juny 17, 2010

ELISABET I PEDRO - PEDRO I ELISABET




El proppassat 5 de juny es van casar a Barcelona els nostres estimats consocis Eli i Pedro. Ens fa una especial il·lusió compartir aquesta notícia amb tots vosaltres atès que des de la Penya Barcelonista de Lisboa hem pogut veure com anava creixent el seu amor i el seu compromís. Amor i compromís de l'un cap a l'altre, amor i compromís a la terra... i amor i compromís al Barça!! Tan és així que l'Eli es va casar amb un vestit blau molt elegant que en algun moment del dia va embellir amb un fular de color grana... una autèntica núvia culé! Eli i Pedro, Pedro i Eli, tot els socis de la Penya, els vostres amics culés de Lisboa us desitgem molta sort, molta felicitat, una llarga vida junts... i algun futur petit culé també!
*****
El pasado e de junio se casaron en Barcelona, en la Iglesia de san Gregorio Taumaturgo, nuestros queridos socios Eli y Pedro. Nos hace una especial ilusión compartir esta noticia con todos vosotros debida cuenta que desde la Penya Barcelnista de Lisboa hemos podido seguir como iba creciendo su amor y su compromiso. Amor y compromiso de uno hacia el otro y compromiso con su tierra... y amor y compromiso con el Barça!! Tan fué así que la guapísima Eli se casó con un precioso vestido azul muy elegante que en algun momento del dia lo completó con un fular color grana... una auténtica novia culé! Eli i Pedro, Pedro i Eli, todos los socios de la Penya, vuestros amigos culés de Lisboa os deseamos mucha suerte, mucha felicidad, una larga vida juntos... y también algún futuro pequeño culé!
*****
A Quinta feira, o 5 de junho casaram-se, em Barcelona, os nossos queridos sócios Eli e Pedro. Temos uma especial ilusão de compartir esta notícia com todos vocês tendo em conta que desde a Penya Barcelonista de Lisboa pudemos ver como ia crescendo o amor e o compromisso entre eles. Amor e compromisso entre eles, amor e compromisso com a terra deles... e amor e compromisso com o Barça! A prova d’isso é que a Eli casou de fato cumprida azul muito elegante que perante o transcurso da festa embeleci ou com um fulard cor vermelha... uma autentica noiva culé! Eli e Pedro, Pedro e Eli, todos os sócios da Penya, vossos amigos culés de Lisboa os desejamos muita sorte, muita felicidade, uma comprida visa juntos... e também algum futuro pequeno culé.
*****

Tots els que vulgueu felicitar lis, envieu un mail a: elicarcell@yahoo.com

dimecres, de juny 16, 2010

A España le puede la retórica


A España le puede la retórica
La selección juega una hora como un equipo de fogueo y luego paga sus angustias ante el cerrojo suizo

JOSÉ SÁMANO Durban 16/06/2010
Un error de concepto dejó a España en una situación angustiosa , por inesperada y porque ahora corre el riesgo de que se inflame el viejo fatalismo español, que ya parecía desterrado. En el peor momento, la selección interpretó mal para qué sirve el gobierno del balón, se regodeó con exceso, le pudo la retórica y solo un atropellado tanto suizo la tiró de la hamaca. Entonces, con urgencias, ya sin la pausa que la distingue, no encontró respuestas y se impuso el azar. El equipo de Del Bosque estuvo a un centímetro del gol, Suiza, también. España, que se abanicó durante casi una hora con la pelota, pero sin picante, sin chispa, propició la ruleta. Gelson Fernandes hizo bingo; lo demás fue cosa de la montonera de sus compañeros junto a la trinchera de Benaglio, su portero.
Así son los Mundiales, donde nadie está a salvo de la condena. Ni siquiera la campeona de Europa, el único de los candidatos al trono que ha caído a la primera. Ahora, cualquier posibilidad de repunte español pasa por despejar todo pesimismo crónico. Hay derrotas que cuando tienen remedio, como ésta, pueden ser didácticas. Los campeones también caen alguna vez a la lona. Unos encajan y otros no. Del diván español depende. Hoy, los jugadores son tan buenos como ayer.

De alguna forma a España le venció un miramiento excesivo . Su grandeza proviene de toda esa merecida catarata de elogios que acentúan el fútbol de seda, el toque a toque, el coro de los pequeñitos... Un manual que no merece tacha alguna, por supuesto. Con él, la selección se ha paseado al frente de todas las pasarelas. Así se ha ganado el respeto universal. Pero ante Suiza se creyó que los partidos se ganan solo por estilo. Y no. El estilo es el punto de partida. La exclusividad del balón no garantiza el éxito si su sustento no resulta dañino. La pelota se abrocha con mala intención. No la tuvo España, que durante una hora fue más ancha que larga. Cada futbolista se sentía complacido por el mero hecho de masajear el balón. No hubo atrevimiento, rupturas en vertical, alguien intrépido que citara en el mano a mano a un adversario. Al frente solo llegaban Ramos y Capedevila, dos laterales al fin y al cabo. España jugaba con cierta atrofia de izquierda a derecha, de derecha a izquierda. Suiza, siempre precavida ante el rango de su rival, poco a poco se sintió en el paraíso.

Solo Piqué, un central, estuvo a un paso de alterar el marcial ecosistema del grupo de Hitzfeld. Se revolvió con sutilidad en el área, pero hizo diana en la rodilla izquierda del guardameta. En la retina, su gol al Inter en el Camp Nou, cuando por un instante fue un Romario ante Julio César. Sin Torres en plenitud, España se exilia del área del contrario. Villa, que con El Niño parte desde un costado con el gol en sus entrañas, hoy apenas tuvo auxilio al inicio. Sobre el asturiano gravitaron Xavi, Iniesta y Silva, jugadores para la periferia del gol. En Silva, muy dislocado, errático en el pase y con poca chicha, tampoco Villa encontró un aguador.

Sin mayores rasguños que el arabesco de Piqué, Suiza salió a hombros del primer acto. Enfrente, un contrario tan pulcro como de fogueo. A los suizos les basta con la pedrea, se conforman con no tener cicatrices. Si se presenta la ocasión, bien; si no, a cubrirse la nuca. Un dato. El último jugador en marcar un tanto a Suiza en un Mundial, aunque es cierto que no estuvo en las ediciones de 1998 y 2002, fue Begiristain, y de ello han pasado ya 16 años.

Víctima del manierismo, de su artificiosidad, España consintió que el partido fuera un peligroso enredo. Llegado el segundo tramo, cualquier traspié podría ser definitivo. Sin resolución previa, los dados pueden caer una vez de cara al adversario. Ocurrió en una jugada un tanto abstracta, tras un saque del meta suizo. Rebote a rebote, varios españoles se desplomaron junto a Casillas, que interpuso sin éxito los pies, no las manos, frente a Nkufo. Con Piqué ensangrentado de tanta refriega, Gelson embocó.

Del Bosque reaccionó. Con Navas por Silva quiso poner remedio a uno de los déficits previos: alguien que echara un pulso a un rival por velocidad y regate, un jugador con la mirada al frente, un futbolista que hiciera largo al equipo. Con Torres por Busquets, un socio para Villa, otro capaz de conquistar el área de Benaglio, un delantero a la carrera y poderoso en el juego por el aire. Los cambios despertaron a España, que encadenó una sucesión de remates que no había tenido. Por fin, una selección punzante. Torres, Navas, Iniesta y Xabi Alonso ?con un disparo al larguero? rasparon el gol. También Derdiyok, frustrado por el poste izquierdo de Casillas. Una jugada que hizo rebobinar el duelo ante Estados Unidos en la Copa Confederaciones de hace un año. El penúltimo azote para España. Otra vez en Sudáfrica se llevó el segundo. Ahora está ante el abismo, pero tiene crédito y talento. Lo primero se lo ha ganado; lo segundo es una certidumbre mayor. Sin pánico ni viejas pesadillas, tiene salida. Ante Honduras y Chile, la pelota debe ser de nuevo su primer cultivo. Pero cuidado, no hay tiempo para un exceso de retórica.

EL NUEVO PRESIDENTE QUISO SALUDAR A LOS PADRES DEL CRACK


Rosell contactó con la familia de Messi
Sandro Rosell habló con Jorge Messi


Redacción Diari Sport


Una de las grandes prioridades de Sandro Rosell como presidente del FC Barcelona es que todos los jugadores del primer equipo se sientan arropados por igual por parte del estamento directivo. Y entre el elenco de estrellas está, por supuesto, Leo Messi, el mejor jugador del mundo. La intención de Rosell es que el astro argentino, y por extensión el resto de jugadores, no note lo más mínimo el cambio que ha experimentado el club. Por eso, para seguir con la cercanía, el presidente electo telefoneó recientemente al padre de Leo, Jorge Messi, para explicarle la transición que va a vivir el FC Barcelona y que el deseo del club es que Messi, si cabe, se sienta todavía más comprometido con la institución. Leo continuará siendo la bandera y buque insignia del actual proyecto deportivo del Barça.

Jaume Guardiola estará en el Barça

El consejero delegado del Banc Sabadell, Jaume Guardiola, y no Pere, como ayer por error escribimos, tiene todos los números para convertirse en el nuevo presidente de la comisión económica del FC Barcelona. En otro orden de cosas, también parece confirmarse que, como adelantó este diario, Antoni Rossich será el nuevo director general corporativo del club en sustitución de Joan Oliver. El cambio será efectivo el 1 de julio.

LA PENYA CON LA SELECCIÓN


Empieza el Mundial de España
El gran día por fin ha llegado. Esta tarde, en la tropical Durban, el combinado español quiere dar el primer paso hacia un título histórico
La espera se ha hecho larga, pero los internacionales españoles están convencidos de que habrá valido la pena. España debuta esta tarde en el último partido de la primera jornada del Mundial de Sudáfrica con ganas de demostrar a todo el planeta que se ha ganado a pulso la consideración de favorita para alzar el próximo 11 de julio el título más preciado en Johannesburgo.

Suiza es un rival que causa mucho recelo a Vicente del Bosque con el recuerdo del último Mundial de Alemania en el que el conjunto helvético cayó eliminado en octavos de final sin haber perdido ningún partido. Tras acabar como primera de grupo por delante de la finalista Francia, los suizos fueron derrotados en la tanda de penalties por Ucrania tras empatar a cero al término de los 120 minutos.

Del Bosque tiene muy bien estudiada a Suiza y en los últimos días ha repasado en sesiones de vídeo algunos de sus aspectos tácticos con los jugadores. Ayer, después del almuerzo, los futbolistas españoles volvieron a visionar acciones de su rival y todos ya le conocen muy bien.

Suiza es el único equipo europeo del grupo y eso le asegura un plus de competividad. Sin embargo, es un conjunto que a priori se encuentra a mucha distancia de los españoles. Su objetivo es pelear la segunda posición con Chile ya que Honduras apunta como la cenicienta.

España es favorita y hoy quiere demostrarlo. La experiencia indica que el arranque del Mundial es fundamental para no ir a remolque en una competición en la que la selección siempre ha naufragado hasta la fecha. Hoy se cumplirá el partido 50 del combinado español en una fase final en la que el equipo espera dar un paso hacia adelante y, como mínimo, pasar el fatídico cruce de cuartos.

Esta selección, a diferencia de las anteriores, invita al optimismo tanto por juego como resultados anteriores. España practica el fútbol más vistoso con un centro del campo creativo que da muy buenos resultados. Del Bosque ha potenciado este estilo en los entrenamientos realizados en Potchefstroom en los que siempre pedía imprimir una rápida circulación del balón y mantener la posesión para doblegar a los contrarios.

El equipo intentará ser fiel a su estilo esta tarde en Durban frente a un rival rocoso y que presumiblemente tratará de obtener un buen resultado partiendo de una defensa sin fisuras. Este sistema, sin embargo, no ha sido muy útil a las selecciones que se han efrentado a los de Del Bosque,con la única excepción de Estados Unidos en la pasada edición de la Copa Confederaciones celebrada también en Sudáfrica.

La derrota ante Estados Unidos dolió, pero como rercordó Cesc Fàbregas, “fue algo increíble porque no sé cuántas veces disparamos a puerta y la sacaban hasta con el culo, pero es verdad que de todos los partidos se aprende y no podemos cometer ningún error”. Esta es precisamente una de las consignas principales del entrenador salmantino: mantener la concentración durante los 90 minutos y no regalar nada al rival. En un torneo corto es imprescindible mantener la tensión en todo momento.

El pinchazo frente a los nortearmericanos sigue siendo el único en la ‘era Del Bosque’. Con el sustituto de Luis Aragonés, España ha ganado 25 de los 26 encuentros disputados contabilizando los amistosos y oficiales. A partir del, pinchazo del año pasado, Del Bosque ha llevado al equipo a conseguir 12 victorias consecutivas y se encuentra a sólo un triunfo de igualar su mejor registro personal desde que está al frente del equipo.

La brillante fase de clasificación de España, con pleno de victorias, contrasta con algunos apuros que tuvo Suiza en el inico de su andadura hacia Sudáfrica. Por ejemplo, los helvéticos perdieron en el segundo partido ante la débil Luxemburgo, un combinado que había encadenado 55 partidos sin ganar poco antes de medirse al rival de la ‘Roja’ esta tarde en Durban.

España llega en un buen momento y con los ‘tocados’, Iniesta, Torres o Cesc, al cien por cien. La mejor señal que invita a pensar que, de una vez por todas, éste puede ser el Mundial soñado.

Suiza nunca ha podido con la selección en 18 enfrentamientos
Suiza es una selección que tradicionalmente se le ha dado muy bien al combinado español. En los 18 enfrentamientos entre ambos equipos a lo largo de la historia, España ha vencido en 15 ocasiones por sólo tres empates helvéticos. Suiza nunca ha podido con la ‘Roja’ y hoy sus perspectivas de éxito también son escasas.

De los 18 duelos, dos han sido en fases finales del Mundial. El primero se produjo en Inglaterra’66 con triunfo español por 2-1y el segundo en Estados Unidos’94 con una nueva victoria por 3-0.

Guardiola es el guardián del modelo


Guardiola es el guardián del modelo
Donde antes pedíamos robustos jugadores africanos, ahora queremos a Cesc y Silva

Enric Bañeres. La Vanguardia
Ha estallado la paz en el Barça, un club en el que a veces parece que la paz empieza nunca. Son los socios, con su masiva y cívica afluencia a las urnas, con el veredicto inapelable de sus votos, los que han empujado a firmar esa paz entre posiciones y personajes antagónicos. "Vamos a desterrar los ismos", dijo el nuevo presidente en la expresión de un deseo que, como el respaldo recibido de los socios, es mayoritario en un club tantas veces atomizado alrededor de figuras y posturas. Sandro Rosell ha sido elegante en la victoria y se intuye que sabrá administrarla con generosidad y sentido integrador. Un resultado menos claro, con unas votaciones ajustadas y discutibles, podría haber dejado a la masa social dividida y defraudada. No es el caso, y el primero en entenderlo así ha sido Laporta, a juzgar por el tono y el contenido de sus primeras palabras como presidente en tránsito, decidido a un traspaso de poderes fluido y sin zancadillas.

Si Laporta pone las cosas fáciles a su sucesor, habrá hecho un último y valioso servicio al club que durante su presidencia ha vivido los momentos de su mayor gloria deportiva. No va a haber parálisis en el club durante estos días, pero sorprendería que se tomaran medidas trascendentales y que en pura lógica deberá decidir el nuevo equipo. Tampoco es imprescindible que todas las decisiones del equipo que ahora actúa con un carácter interino se apuren hasta el último día de este mes de junio. Una de ellas, que ya parece tener un carácter irreversible, es la marcha del secretario técnico, Txiki Begiristain. Es de suponer que su situación de aquí a final de mes debe ser poco cómoda mientras consume unos días que podrían ser preciosos para que la nueva directiva anunciase el nombre de su sucesor y este empezara su tarea (aunque contractualmente no entrase hasta el primero de julio).

La figura del secretario técnico es crucial en un aspecto, el de diseñar la política deportiva, que no puede recaer sólo sobre los hombros del entrenador, como hasta ahora. Por suerte, este es un terreno que Sandro Rosell y su equipo encuentran abonado, y bien abonado: mientras casi todos los clubs hablan de proyecto, el Barça se sitúa en una fase superior, consolidada, consensuada e irrenunciable: el modelo, basado en jugadores de la casa que han mamado un estilo determinado y que con Pep Guardiola ha alcanzado la perfección. El cantante catalán Gerard Quintana hizo una definición del modelo azulgrana que me pareció insuperable: "Los astros se han conjurado para que coincidieran el mejor entrenador y la mejor plantilla". Palabras de un músico poeta, precisas para definir un fenómeno que a otros nos exige dar rodeos buscando erudición donde no la hay.

Palabras que, a su vez, definen lo que es el modelo ahora y en su plenitud, cuando esa plantilla y ese entrenador se encontraron en una fusión sublime. Porque, hace dos años, la plantilla venía de encadenar dos años infructuosos y no faltaban las dudas sobre su calidad y los reparos sobre el estilo. ¿O no hubo debate sobre la fragilidad de un medio campo formado por Xavi, Iniesta y Deco? ¿No se levantaban voces pidiendo reforzar el equipo con la incorporación de robustos futbolistas africanos? ¿No discutíamos si Iniesta y Xavi eran compatibles? ¿No habríamos cambiado a pelo a cualquiera de ellos por jugadores del perfil Vieira, Essien, Sissoko...? Y ello, tras comprobar el difícil encaje de un panzer como Van Bommel, fantástico para otros equipos pero inadaptado en el juego del Barça.

Todo esto pasaba hace dos años, con Txiki como secretario técnico pero antes de que subiera al primer equipo Pep Guardiola para cerrar el debate, para enseñarnos el camino y para convencernos de que ya no debemos pedir armarios subsaharianos sino futbolistas como Cesc Fàbregas o David Silva. Para patentar el modelo y que dejara de ser una cuestión de debate para convertirse en objeto irrenunciable, de devoción azulgrana y de admiración en todo el mundo.

dimarts, de juny 15, 2010

Messi anhela que en Argentina le cuiden como en el Barcelona


Messi anhela que en Argentina le cuiden como en el Barcelona
"Me encantaría que en mi país me quisieran y me cuidaran como hacen en mi club", indicó el astro argentino


Lionel Messi aseguró hoy que Argentina puede ser campeona del mundo, al tiempo que señaló que lo pasó mal con las críticas que recibió por sus actuaciones con la selección y que le gustaría que en su país le trataran como en el Barcelona.

"Creo que estamos para ser campeones del mundo. Tenemos la suerte de tener muchas variantes y figuras de muchos equipos campeones. Igual hay que ir de a poco", destacó en una entrevista televisiva.

El jugador señaló que nada más llegar a Sudáfrica borró los momentos duros pasados durante las eliminatorias de Argentina para el Mundial y que "todo empezó de cero". "Yo sabía que las cosas se iban a dar de otra manera y que tenía que aprovecharlo. Espero seguir en este camino. Hay que ir despacio", señaló el futbolista.

Messi agradeció el apoyo de sus compañeros "en los malos momentos" y aseguró que le gustaría recibir el mismo trato en Argentina que en su club. "Me encantaría que en mi país me quisieran y me cuidaran como hacen en mi club", indicó.

Reconoció que en el primer partido contra Nigeria jugó de manera diferente a como lo hace en el Barça. "Jugué de otra manera que en Barcelona, y distinto a cómo lo hice en las eliminatorias. Me tocó tirarme más atrás y tener dos referencias fuertes arriba, por eso tuve más contacto con la pelota", analizó
.

Acaba la cumbre entre Rosell y Laporta


Acaba la cumbre entre Rosell y Laporta


Joan Laporta y Sandro Rosell se reunieron durante dos horas y cuarto este martes por la tarde en las oficinas del FC Barcelona...

El nuevo presidente del club azulgrana acudió puntual al encuentro previsto con Laporta en el Camp Nou. Rosell visitó las oficinas de la entidad, por primera vez desde que abandonó la directiva hace cinco años, para preparar el cambio de mandato.

La cita se inició hacia las 17:10 de la tarde de este martes, y se prolongó hasta las 19:25.

Rosell llegó acompañado por Carles Vilarrubí, uno de sus hombres de confianza. La cumbre se llevó a cabo en dos despachos: en uno de ellos conversaban Laporta y Rosell, y en el otro, Vilarrubí y el director general del club, Joan Oliver.

Rosell: "Ha ido bien"

El nuevo presidente abandonó las oficinas poco antes de las siete y media de la tarde sin dar detalles sobre la reunión a los medios informativos. Con rostro serio, se limitó a comentar que había ido bien.

El FC Barcelona tampoco realizará ninguna declaración oficial al respecto, aunque desde el club se asegura que la cita resultó positiva. Laporta no se pronunciará ante la prensa.

Txiki estudia el futuro de Touré

Los directivos Rafael Yuste y Raül Sanllehy y el director deportivo Txiki Begiristain también se encontraban en las oficinas del club, aunque en su caso para abordar otra cuestión: el futuro de Touré Yayá, que podría ser traspasado en las próximas horas al Manchester City.

Laporta y Rosell habían declarado en las últimas horas que el traspaso de proderes se llevará a cabo durante las dos semanas en que cohabitarán como presidente saliente y presidente entrante: del 14 al 30 de junio.

Portugal estreia-se com empate (0-0) diante da Costa do Marfim


Portugal estreia-se com empate (0-0) diante da Costa do Marfim

A selecção portuguesa entrou no Campeonato do Mundo de futebol com um empate (0-0) diante da Costa do Marfim.

Recorde aqui as incidências da partida.

Num jogo muito intenso e complicado, a equipa nacional sentiu fortes dificuldades para impor o ritmo e para se aproximar com perigo da baliza da equipa africana.

A excepção, durante a primeira parte, foi um remate-bomba de Cristiano Ronaldo aos 11 minutos. A bola saiu forte e fora do alcance do guarda-redes, mas acabou por caprichosamente bater no poste e afastar-se da baliza.

Mais fortes fisicamente e debaixo de chuva intensa, os costa-marfinenses acabaram por ser, durante todo o resto da primeira parte, a equipa mais perigosa. Gervinho, ora pela esquerda ora pela direita, espalhava preocupação na defesa nacional, mas sempre sem forçar Eduardo a defesas apertadas.

Com Danny desinspirado e com os defesas laterais muito presos às acções defensivas, só na segunda-parte, com a entrada de Simão, Portugal conseguiu assumir o comando do jogo. Com o avançado do At. Madrid em campo a equipa nacional acercou-se mais vezes da baliza da Costa do Marfim.

Apesar da melhor resposta dada na segunda-parte, Portugal acabou o jogo debaixo de intensa pressão, com a Costa do Marfim à procura do golo.

As equipas alinharam da seguinte forma:

COSTA DO MARFIM – Barry; Demel, Kolo Touré, Zokora e Tiene; Eboué, Yaya Touré e Tioté; Kalou, Gervinho e Dindane.

PORTUGAL – Eduardo; Paulo Ferreira, Ricardo Carvalho, Bruno Alves e Fábio Coentrão; Deco, Pedro Mendes e Raul Meireles; Cristiano Ronaldo, Liedson e Danny. 16:48 - 15-06-2010

Hinchas femeninas del Mundial - Adeptas das equipas do Mundial















MUNDIAL 2010



Costa do Marfim-Portugal, ao minuto
ACOMPANHE TODAS AS INCIDÊNCIAS ANTES DA ESTREIA NO MUNDIAL



http://www.record.xl.pt/

12.00 - Os jogadores portugueses preparam-se para almoçar.

Entretanto, a FIFA confirmou que a delegação portuguesa e o árbitro da partida, Jorge Larrionda, permitiram a utilização de Drogba com uma proteção no braço.

10.30 - Junto ao hotel está também Amândio de Carvalho, vice-presidente da Federação Portuguesa de Futebol, que comentou vários temas como o caso da lesão de Nani, a presença de Drogba em campo e o estado do relvado do Nelson Mandela Bay. Pode ver as declarações em baixo:

Amândio de Carvalho: «Nani faz sempre falta»

Amândio de Carvalho: «Não vamos levantar problemas»

Amândio de Carvalho: «Relvado não está nas melhores condições»

10.06 - Um adepto português residente na África do Sul, que se encontra junto ao hotel, mostra-se bastante feliz por ter aqui a equipa do seu país. "Isto é o máximo". Um outro, natural de Coimbra, e que viajou até à África do Sul, afirma que "valeu a pena" o longo percurso. "1-0 basta, não estou preocudado com a falta de golos", remata

10.02 - É cada vez maior o número de portugueses (algumas dezenas) nas imediações do hotel onde está a Seleção Nacional. As já famosas vuvuzelas já se fazem ouvir...

9.53 - Depois da chuva e do forte vento que se fez sentir no início da manhã, o sol irrompe finalmente e banha o relvado do recinto onde Portugal fará a sua estreia. Um motivo de alegria para os portugueses que, como se sabe, possuem um jogo mais técnico. A chuva é mesmo um dos motivos de preocupação para Carlos Queiroz.

9.35 - Nas imediações do Nelson Mandela Bay, a agitação é ainda muito pouco relevante. Poucos adeptos portugueses presentes e costa-marfinenses nem vê-los. De qualquer forma, dos 48 mil espectadores que devem esgotar o recinto mais logo, a maioria deverá representar as cores nacionais

Recordamos aqui o horário e o percurso dos atletas portugueses até à hora do jogo: o almoço será às 12.00 (hora portuguesa), estando agendada para cerca de uma hora depois a partida para o estádio Nelson Mandela Bay, palco do encontro com a Costa do Marfim, que terá início às 15.00


8.50 (hora Portugal) - A chuva e o frio marcaram o início da manhã em Port Elizabeth, local do encontro. Neste momento, os jogadores tomam o pequeno-almoço no hotel onde a comitiva nacional está hospedada. O apoio, esse, é que não vai faltar e já se faz sentir. Cerca de uma dezena de adeptos concentram-se junto ao estabelecimento, um número que deverá aumentar com o passar dos minutos.

É hoje! Portugal inicia a sua campanha no Mundial'2010 frente à Costa do Marfim, com o sonho de fazer história na África do Sul e chegar até onde os deuses deixarem. Sob o comando de Cristiano Ronaldo, a estrela nacional mais cintilante, os pupilos de Carlos Queiroz enfrentam um rival de peso na luta pelo apuramento para os oitavos-de-final e entrar com o pé direito é absolutamente fulcral

A festa do futebol não distingue cores












MUNDIAL 2010. Chuva e vento aguardam Portugal na primeira "final"


Chuva e vento aguardam Portugal na primeira "final"

Selecção inicia o Mundial frente ao rival directo. Nem sempre a estreia foi decisiva, mas neste caso pode ser fundamental. Danny provável titular.
Port Elizabeth é uma cidade costeira, com cerca de um milhão de habitantes. É conhecida como a “cidade do vento” e faz jus ao nome, especialmente no Inverno. Vinda da savana nos arredores de Joanesburgo, onde faz calor de dia e frio à noite, a selecção portuguesa estreia-se hoje (15h, hora de Lisboa) no Mundial 2010, com as previsões a apontarem para vento e 70 por cento de possibilidades de chover, o que promete ser mais um desafio numa empreitada de respeito.

É que a abrir a participação na África do Sul a equipa de Carlos Queiroz tem pela frente a Costa do Marfim, adversária directa na luta pelo apuramento para os oitavos-de-final, no chamado “grupo da morte”. Uma vitória hoje pode lançar a equipa para a próxima fase; uma derrota complica, e muito, as contas portuguesas. Um empate não compromete, mas também não ajuda muito, reforçando a importância do segundo jogo (Coreia do Norte, segunda-feira) e, especialmente, do terceiro (Brasil, dia 25).

“Não há espaço para errar num Mundial e queremos, desde o princípio, ganhar os três pontos”, disse, ontem, Carlos Queiroz, assumindo a importância do primeiro jogo. Um pensamento reforçado por Deco, que defendeu ser “fundamental” vencer a primeira partida, para “dar tranquilidade à equipa”.

Ganhar na estreia numa competição curta, como um Mundial, é sempre importante e Portugal soma cinco vitórias, dois empates e duas derrotas. Um triunfo, sem dúvida, moraliza e é meio caminho para o apuramento, embora a história da selecção portuguesa em grandes provas internacionais nem sempre o comprove na prática. Dois exemplos: no Euro 2004, Portugal entrou a perder, com a Grécia (1-2), e chegou à final. Antes, no Mundial de 1986, aconteceu o inverso: a selecção venceu a Inglaterra (1-0) na primeira partida e não se apurou para a segunda fase.

Mas também vale a pena lembrar que no Euro 2000 e no Mundial 2006 a equipa nacional entrou a vencer, ganhando embalagem para chegar às meias-finais. Outro dado curioso é que Portugal costuma marcar sempre na estreia, sendo a excepção à regra o nulo com a República Federal da Alemanha, no primeiro desafio do Euro 1984.

Nesta quinta presença em Mundiais, o resultado da estreia assume, assim, um relevo maior, já que Portugal está inserido no chamado “grupo da morte”. “É preciso saber o que é o grupo da morte. Significa que há três favoritos para dois lugares. Não interessa se jogam o melhor futebol do mundo, até podem ser as melhores equipas do mundo, mas só duas avançam”, salientou Queiroz.

Pela frente, Ronaldo e companhia terão uma Costa do Marfi m, que é uma das mais cotadas (se não a mais cota da) das selecções africanas presentes no primeiro Mundial em África. E para além da qualidade dos costa-marfinenses a selecção terá ainda de lidar com uma série de factores ambientais e circunstanciais. Um deles é o relvado. Mal entrou ontem no Nelson Mandela Bay Stadium, o seleccionador português torceu o nariz ao estado do tapete verde. Trocou algumas impressões com um responsável do recinto e abanou a cabeça, em sinal de desagrado, com algumas falhas de relva, especialmente no meio-campo e baliza norte. Após o treino, o técnico recusou falar do assunto – “Não tenho comentários a fazer sobre isso. É tempo de jogar e de expressar o nosso futebol” –, mas a preocupação terá aumentado ainda mais, quando viu a forte chuvada que caiu na cidade durante a tarde.

Danny titular

Outro factor que poderá ter peso é o da adaptação a circunstâncias diferentes. Portugal estagiou em altitude na Covilhã, mas com temperaturas relativamente elevadas. Depois mudou-se para Magaliesburg, a 1400 metros de altitude, com calor durante o dia e frio à noite. E agora terá de jogar ao nível do mar (o que não será complicado, garantem os especialistas), mas provavelmente com chuva, temperaturas mais baixas e um relvado complicado, com a agravante de os jogadores se terem queixado de algumas dificuldades de adaptação à bola, que tem, naturalmente, efeitos diferentes consoante a altitude e o estado do relvado (molhado ou seco).

Estes são só mais alguns dados para apimentar um dos jogos grandes desta primeira fase, em que Carlos Queiroz poderá apostar em Danny, deixando Simão de fora. O avançado do Zenit está em grande forma, devendo merecer a confiança de acompanhar Ronaldo e Liedson no ataque. De resto, Fábio Coentrão será o escolhido para a lateral esquerda e Pedro Mendes juntar-se-á a Raul Meireles e Deco no meio-campo. Isto porque Pepe terá de aguardar por outra oportunidade – nos últimos seis meses alinhou apenas 15 minutos ante Moçambique, faltando-lhe ainda ritmo de jogo para algo tão intenso como um desafio do Mundial. É que 648 dias depois de iniciar a caminhada para a África do Sul, o destino dos apelidados “navegadores” começa agora a decidir-se. E hoje se verá se a série de bons resultados (cinco vitórias seguidas em jogos oficiais, a melhor desde os seis triunfos em 2006) veio para ficar.

MUNDIAL 2010


Passar além da dor!

Por Vítor Serpa, enviado-especial à África do Sul

Para qualquer profissional de futebol, estar num Campeonato do Mundo é um privilégio, mas também uma enorme responsabilidade. Porque muito pesará, neles, o sonho de um país inteiro. Mais ainda quando se trata de um país sofredor e que acaba por ter no futebol a principal, mas obviamente insuficiente, razão de auto-estima e da capacidade colectiva de sucesso.

Eram outros, os tempos em que o orgulho da Pátria vinha das conquistas que fizeram História no mundo. Quando as frágeis caravelas enfrentavam os fortes mares e os nossos navegadores, quase todos eles sem nome na História, se obrigavam a passar além da dor, como escreveu Pessoa no seu imortal Mar Português.

É, afinal, em memória desses homens, cuja glória foi bem menor do que a coragem e a alma, que baptizámos de navegadores, aqueles, que cinco séculos depois, se defrontam com o desafio da História, nos mesmos lugares distantes em que os portugueses ganharam notoriedade e fama.

Não, não pretendemos, obviamente, comparar a dimensão dos feitos, nem a coragem física desses Heróis dos mares que, merecidamente, viriam a dar merecido nome ao Hino Nacional. Mas o futebol permite, mais pela emoção do que pela razão, comparações aparentemente incomparáveis. Porque de feitos nacionais se tratam, quando o sucesso desportivo da Selecção Nacional se espelha em grandes vitórias internacionais.

Ninguém tenha dúvidas. O futebol é, hoje em dia, muito mais do que um jogo. A África do Sul é disso, hoje, mesmo, o melhor e mais significativo dos exemplos. E por isso nele tanto se envolveu um líder histórico com a dimensão de Nelson Mandela. Porque ele entendeu a grandeza deste fenómeno que movimenta o mundo e entusiasma povos de todos os continentes.

Consideremos e observemos, pois, as inequívocas diferenças, mas Portugal está, hoje, envolvido neste enorme desafio global, que é o Campeonato do Mundo, e calhou-lhe, por destino ou bom prenúncio, ser a única selecção a jogar os seus três jogos da fase de qualificação, precisamente, em cidades junto ao mar, onde os portugueses passaram pela primeira vez e deixaram o exemplo da sua coragem e daquela grandeza de alma, que, como também escreveu Pessoa, tudo fez valer a pena.

É justo, pois, que os portugueses peçam à sua Selecção Nacional, a grandeza de alma e a nobreza de carácter e de espírito que retrate, cinco séculos depois, aqueles que por estas mesmas longínquas paragens souberam escrever algumas das mais gloriosas páginas da História do mundo.

Portugal começa, hoje, a sua participação no Campeonato do Mundo de futebol e a expectativa que a sua história recente gerou no mundo inteiro obriga e exige um total comprometimento com essa responsabilidade. Que cada um saiba assumi-la e merecê-la.

Sob arbitragem do uruguaio Jorge Larrionda, as equipas devem alinhar no estádio Nelson Mandela Bay, em Port Elizabeth:

Costa do Marfim: Boubacar Barry; Demel, Kolo Touré, Zokora e Tiene; Yaya Touré, Eboué e Tioté; Kalou. Dindane e Doumbia.

Outros convocados: Zogbo, Yeboah, Angoua, Boka, Gohouri, Bamba, Gosso, Romaric, Kone, Gervinho, Keita e Drogba.

PORTUGAL: Eduardo; Paulo Ferreira, Ricardo Carvalho, Bruno Alves e Fábio Coentrão; Pedro Mendes, Deco e Raul Meireles; Cristiano Ronaldo, Danny e Liedson.

Outros convocados: Beto, Daniel Fernandes, Miguel, Rolando, Ricardo Costa, Duda, Pepe, Tiago, Miguel Veloso, Rúben Amorim, Simão e Hugo Almeida.

Las elecciones históricas, sin Johan


Las elecciones históricas, sin Johan
El barcelonismo se sorprendió de que su presidente de honor estuviera en Sudáfrica y no ejerciera su derecho a voto como socio que es


Las elecciones con más participación de la historia del FC Barcelona, con un porcentaje del 48,11%, no contaron con la presencia de su presidente de honor. Mientras el barcelonismo se volcaba para cumplir con el ejercicio democrático por excelencia y elegía a uno de los cuatro candidatos, el presidente de honor se encontraba a miles de kilómetros de distancia disfrutando del Mundial de Sudáfrica y promocionando su fundación. Al margen de los aplastantes resultados obtenidos por Sandro Rosell, la ausencia de Johan Cruyff fue otro de los detalles más comentados de la jornada y que únicamente contó con la aprobación del todavía presidente, Joan Laporta. "Tenemos que entender que hay un Mundial y que contamos con un presidente de honor que cuenta con un prestigio internacional incontestable que lo hace estar en Sudáfrica", explicó Laporta.

Cruyff no sólo renunció a ejercer su derecho al voto, sino que incluso dos días antes de que se celebraran las elecciones manifestó públicamente que no le gustaba ninguno de los cuatro candidatos que se presentaban. De nuevo, Laporta lo volvió a justificar afirmando que "es un ejercicio de libertad de expresión y hay que respetarlo", comentó Laporta.

Respuesta de los implicados

Teniendo en cuenta que el sábado fue jornada de reflexión y que el domingo el protagonismo estaba reservado para el presidente electo por los socios del Barça, hasta ayer los candidatos no tuvieron oportunidad de dar respuesta a las declaraciones de Cruyff. El más diplomático fue Ingla, que explicó que "es su posición y no tengo nada que decir". Bastante más molestos se mostraron Agustí Benedito y Jaume Ferrer. El primero manifestó que "no ha sido de sus frases más acertadas", dijo. "Si hemos de tenerlo muchos años, nos deberíamos acostumbrar", recalcó.

Pese a ser el candidato continuista, Jaume Ferrer no tuvo reparos en no seguirle el juego a Cruyff. "Sí, un poco extraño sí que fue -dijo en referencia a que esté en Sudáfrica y que dijese que no le gustaba ninguno de los cuatro candidatos-. Sin comentarios y ya lo digo todo", recalcó. Por último, Rosell tiró de ironía: "Demuestra que tenemos un presidente de honor inconformista
"

Los desafíos de Sandro Rosell. Por Martí Perarnau




Los desafíos de Sandro Rosell
Martí Perarnau

Descontado el bienio negro de Joan Gaspart, que sólo fue un paréntesis, el Barça habrá tenido dos presidentes en treinta años: Núñez cerrando las dos últimas décadas del siglo pasado y Laporta en la primera del actual. Ambos catapultaron y revolucionaron el club.

El que heredó Núñez era un Barça artesanal, controlado por las elites textiles de la vieja burguesía barcelonesa y carente de cualquier modelo futbolístico que no fuera remar contracorriente. Núñez dinamitó casi todo lo heredado, incluidas las muchas cosas buenas que dejaron Montal, Granados y el padre de Sandro Rosell, y abrió el camino a la modernidad.

Excelente en lo económico y correcto en lo social, no poseía un verdadero concepto futbolístico aunque logró éxitos indiscutibles y, por entonces, inéditos.

Contrató a Cruyff sin percibir que estaba a punto de generar el gran cambio deportivo del club y supo poner en marcha proyectos decisivos como la apuesta rotunda por la cantera, con Oriol Tort y La Masia como paradigmas. Veinte años después de llegar a la presidencia, el Barça de Núñez era prodigiosamente más fuerte.

Laporta ha representado un salto cualitativo similar al de Núñez pese a su menor estancia en el cargo. Al margen de su explosiva personalidad histriónica, su mandato ha sido igualmente revolucionario: brutalmente triunfal en lo deportivo; excepcional en algunas medidas como la implicación solidaria en el proyecto UNICEF o la ampliación social; y decisivo en la estabilización y posterior profundización de un modelo deportivo envidiado en el mundo entero. El Barça que deja Laporta ya es mucho más poderoso que el que heredó de los hijos del nuñismo.

Llega ahora Rosell y tiene colosales retos delante suyo: la sostenibilidad de los ingresos en un mundo en crisis; la competencia infernal de millonarios del petrodólar dispuestos a todo por ganar el prestigio internacional; una marabunta de representantes sin escrúpulos convencidos de que el gran negocio del fútbol está en la compraventa de piernas; unas televisiones despiadadas, preparadas para cobrarse en oro el dinero que entregan; y también un modelo deportivo totalmente supeditado a Pep Guardiola; más una masa social acostumbrada al éxito permanente; una vocación solidaria que no admite marcha atrás; muchos resquemores entre los socios no catalanes; y, en definitiva, un aroma de club que debe mejorarse sin perder ni un gramo de su encanto actual.

Tiene toda la legitimidad para vencer semejantes desafíos, entre los que no contabilizo la permanencia de Guardiola pues doy por sentado que es tan sencillo decir que sí a los planes del entrenador que para semejante tarea no hacía falta tal aluvión de votos. Los retos no son deportivos, sino sociales
.